Het schuddende land

Om maar even te beginnen met geruststellende woorden voor de mensen daar in Nederland, we springen nog vrolijk rond! Met de aardbeving heeft nieuw Zeeland geschud, en wij hebben geslapen. Als we de buren op de camping mogen geloven, die wel wakker werden, heeft onze auto een beetje gedansd. Waarschijnlijk hebben wij dat vrij geïnterpreteerd als wiegen in de wind... Om het wat completer te maken zaten we toevallig in een volledig bereik loos gebied, en zagen we een bult gemiste oproepen pas weer toen we de berg over reden. Nu iedereen weer gerust is, kunnen we verder gaan met onze verhalen. Want, natuurlijk, hebben we niet stil gezeten!
Het laatste verslag liep tot Clifden, waar we ondergronds doken voor een ontdekkingsreis. Ik wil nogmaals benadrukken dat dit vooral prachtig was, en niet echt angstaanjagend. Misschien dat voor mensen die geen reflectoren kunnen herkennen (zoals de mensen die achter ons aan kwamen ) het een stuk spannender is, dan weet je ten slotte niet waar je heen moet. Maar, na dit avontuur zijn we doorgegaan naar Fjordland. Hier zitten een aantal fjorden waar je met de boot, en duizend aziaten, op kan varen. Wij hebben na enig overwegen besloten dit boottochtje te laten, en in plaats daarvan wat wandeltochten te verkennen. Om bij de Milford Sound (het is een fjord, maar heet foutief een Sound) moet je een lange mooie weg afrijden. Deze rit voert je langs watervallen en door rellen, en een aantal wandelingen en bezienswaardigheden. Daarnaast kan je op bijna elke parkeerplaats een Kea spotten. De Kea is een Alpen papegaai, en zeer nieuwsgierig en intelligent. Dus deze hebben geleerd dat er vaak wat te halen is bij mensen, dus gaan ze op onderzoek. Toen we stonden te wachten voor een tunnel kwam er zelfs een op dak zitten om even door een zijraam naar binnen te kijken of we wat te eten hadden. Erg grappig naar mijn mening!
Vanuit Fjordland hebben we koers gezet naar Queenstown, adrenaline hoofdstad van NZ. Maar we hadden niet bijster veel behoefte aan adrenaline, en het regende veel en hard, dus die adrenaline hebben we overgeslagen. In plaats daarvan hebben we in een periode van droogte discgolf gespeeld. Een beetje als golf, maar dan met een frisbee. Heerlijk gemoedelijk, een beetje lopen en een beetje werpen. Maar we hadden een hoger doel in ons achterhoofd. We waren van plan de Greenstone-Caples track te lopen, een 4 daagse tocht, en daar wouden we bij voorkeur geen regen. Dus met ons oog op de weersvoorspelling konden we het precies zo plannen dat het allemaal klopte. We hadden er alleen geen rekening mee gehouden dat het vinden van een plekje voor de tent zo moeilijk zou zijn... Het resultaat was dat we de tocht liepen in 2,5 dag. De dag erna voelden we ons een paar jaar ouder met een stijve rug, maar dat verdween al snel!
Vanaf hier was de koers redelijk simpel, naar de kust en dan Noord. Met afwisselend regen en zonneschijn zijn we omhoog gereden, langs gletsjers (die flink zijn teruggetrokken sinds 2010), en langs blowholes. Deze blowholes zijn erg leuk met vloed. De zee klapy zo hard tegen de klifformaties aan dat het water meters opspat en daarnaast uit kieren in de stenen spuit. Bij een goede golf voel je het bulderen tot in je buik. Noord blijft natuurlijk Noord, dus zijn we doorgegaan naar het Abel Tasman gebied. Hier kan je voor een klein fortuin een meerdaagse wandeling doen (de overnachtingen zijn redelijk prijzig), voor een groter fortuin een zee kayak huren, of zoals wij wat kleinere wandelingen doen. Het kayakken stond nog wel op ons lijstje dus dat hebben we uitgesteld tot de Marlborough Sounds. Daar hebben we in de Pelorus Sound een dag een kayak gehuurd, met stralende zon, om zo een beetje rond te peddelen door baaien en rond eilanden. We hebben ongeveer een miljoen kwallen gezien, en een Stingray, maar geen dolfijnen (dat schijnt wel af en toe te gebeuren). Het huren van een kayak hier kost slechts een stukje klein fortuin, en daarnaast was de verhuurkerel wel grappig. Bij de verhuur zat in ons geval een warme douche (bij hem in huis), een kop thee en een leuk gesprek inbegrepen. Al met al denk ik een betere ervaring dan in de Abel Tasman regio...
Na dit spetteren op het water zat onze tijd op het Zuidereiland er een beetje op, en op 10 november hebben we dus een boot gepakt naar het noorden. Toen we begonnen met onze route begin oktober besloten we toen langs het oosten van het Noordereiland naar beneden te gaan, met de huidige aardbevingen bleek dat een bijzonder goede (onbewuste) keuze. Maar het oosten was geweest, dus bleef het centrum en een stuk westkust over. Het centrum was vooral Tongariro National park, een maand geleden lag daar nog genoeg sneeuw om de skiliftjes open te houden, en nu waarschijnlijk nog steeds, maar zijn de liftjes dicht (aldus de vrouw van het toeristen info ding). Daarnaast waren de vulkaantoppen gehuld in wolken en hebben we alleen een glimps van de voet van Mt. Doom kunnen opvangen. Een beetje teleurgesteld hebben we ons vermaakt met een mooie wandeling naar 2 kratermeren, die niet in wolken waren gehuld. Vanaf Tongariro zijn we over een prachtig bochtige gravelwegen naar de kust gereden, en zijn we vandaar weer Noord gegaan.
De kust is wat anders dan de meeste kusten, het strand is namelijk diepzwart. Zeker als het nog een beetje nat is van de zee, dan glinstert het zwarte strand in de zon. Dat heeft te maken met de vulkanische activiteit, en is natuurlijk volledig te verklaren, maar ook leuk genoeg om je 2 dagen mee te vermaken. Een bultje strandwandelingen later zaten we in Marokopa, en toen begon het schijnbaar te schudden. Zoals ik al zei, daar hebben we niks van gemerkt. Maar vandaag hebben we een beetje nieuws tot ons genomen, en dan zie de foto's van plaatsen waar we tot een paar dagen geleden nog liepen... Er zijn hele stukken snelweg de zee in verdwenen, of er is een enorme landslide overheen gespoeld. En het is daarnaast bijzonder dat de aardbeving in bijna het hele land voelbaar was!
Maar met een beetje geluk blijft het hierbij, en komen er geen grote schokken meer.
Dat terzijde, wij hebben net een kijkje mogen nemen in de wondere wereld van hobbiton. Het kleine dorpje bestaat volledig, maar staat leeg. Met een gids hebben we de hobbitholes kunnen bekijken, en en drankje kunnen halen in the Green Dragon Inn. Zo'n thematisch park deed me een beetje aan de Efteling denken.
Maar nu is onze koers Noord. Boven Auckland ligt nog Northland, en hopelijk wacht dat stralende zon op ons ;)